 |
| Kapliczka na końcu wsi w Karolinie |
Kapliczki i krzyże przydrożne to nie tylko pomniki postawione ku czci Boga lub świętych. Są one przykładami rzemiosła i sztuki ludowej a przede wszystkim pełnią funkcje zwyczajowe i obrzędowe. Stawiano je z różnych powodów i w różnych czasach. Kapliczki stawiano w miejscach ważnych dla ludzi. Żadna nie powstała przypadkowo. Każda z nich niesie ze sobą własną historię: ich twórcy chcieli bowiem w tej formie wypowiedzieć swoje uczucia - jedne były wyrazem indywidualnego, inne zbiorowego aktu wdzięczności za wysłuchanie próśb, za wyleczenia z choroby, za uchronienie od zarazy, głodu czy innej klęski, za powrót z wojny, za wybawienie z niebezpieczeństwa. Niektóre kapliczki wznoszone były w intencji, by Bóg czuwał nad całą wsią, chronił od nieszczęść, błogosławił ziemi i plonom. Krzyże stawiano też dla upamiętnienia nagłej śmierci. Kiedy człowiek zginął tragiczną śmiercią w wypadku, w wyniku zabójstwa, od uderzenia pioruna, wierzono, że jego dusza nie zazna spokoju dopóki nie zostanie postawiony przydrożny krzyż lub kapliczka. Stawiano je w miejscach objawienia się Matki Boskiej lub świętego, koło studzien lub źródeł, których wodę uznano za cudowną, a wreszcie na mogiłach ludzi pochowanych w polu lub w lesie. Krzyże wznoszono nie dla swojej chwały ale z myślą o potomnych, o przyszłych pokoleniach, by te kontynuowały dzieło praojców. Stanowiły one znak rozpoznawczy i wyraz pobożności mieszkańców danej okolicy. Niekiedy obsadzane one były drzewami, grodzone i dekorowane kwiatami, tworzyły miejsca, które do dziś skupiają naszą uwagę. Wtapiały się potem w krajobraz i na zawsze stawały się jego nierozerwalną częścią. Stawiane zazwyczaj na początku i końcu wsi - by wędrowiec i podróżny opuszczający gościnną miejscowość mógł oddać się w opiekę Bogu - znaczą dziś często ich dawne granice. Kiedy mijano krzyż stojący na początku lub końcu wsi czy miasta, zatrzymywano się, zdejmowano czapką i odmawiano modlitwy. Formą oddawania czci krzyżowi było zdobienie go kwiatami i palenie przy nim świec. Do zwyczaju należy sadzenie drzew przy krzyżach, kapliczkach oraz figurach. Zwyczajem związanym z krzyżem było też zatrzymywanie się przy nim konduktu pogrzebowego, proszono wówczas Zbawiciela o miłosierdzie dla zmarłego. Przy krzyżu żegnano też poborowych idących do wojska i składano przysięgi w różnych okolicznościach. Z krzyżami wiążą się też różne legendy.
 |
| Kapliczka Św. Jana Nepomucena w Policznie |
W
połowie wsi stoi ogrodzona płotem i zawsze zadbana kapliczka słupowa.
Wybudowana została przez jednego z mieszkańców Koszar Henryka Mikuska.
Kapliczkę zbudowano pod koniec lat sześćdziesiątych w miejsce starego
zniszczonego krzyża, który pod koniec
XIX w postawił w tym miejscu wdzięczny
Bogu z a doznane łaski Stanisław
Szczechowski. Wykonana z betonu. W
cokole w wykonanej wnęce znajduje się figurka Matki Bożej. Ogrodzona drewnianym
płotkiem. Zawsze ukwiecona i zadbana. Obecnie przy tej kapliczce zbierają się
wierni z całej wioski na majowych
modlitwach.
Podobnie jak w Osinach z tej samej okazji podstawili kapliczkę mieszkańcy wsi
Karolin. Wybudowano ją na końcu wioski aby zachować tradycję według której
kapliczka wyznaczała granicę wioski. Jest to również kapliczka słupowa
zwieńczona krzyżem. W cokole wykonana wnęka a w niej figurka Matki Bożej. Niżej
na betonowej tablicy zamieszczono napis “Pamiątka nawiedzenia Matki Bożej w
Karolinie od 31 I do 2 III 1982r. Pod Twoją obronę uciekamy się”
Niektóre kapliczki powstawały jako pamiątka Nawiedzenia
kopii Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej najpierw w kościołach a potem każdej
rodziny w całej parafii. Taka kapliczka powstała również w Osinach. Jest to
kapliczka słupowa zwieńczona krzyżem. Wykonana z betonu. Na cokole zamieszczono
napis “Pamiątka nawiedzenia Matki Boskiej w Osinach od 25 III - 8 V 1882, od 16
VI - 28 VII 1989”
Przy zbiegu ulic Chopina i Alei Jana Pawła II znajduje się
figura przedstawiająca Matkę Bożą
siedzącą na tronie jako Królową Polski. Na cokole wykuta jest mapa Polski przedstawiająca
granice z okresu międzywojennego oraz data 1925. Dla miasta jest to rok bardzo ważny gdyż właśnie wtedy
Zwoleń odzyskał prawa miejskie. W tamtych latach figura znajdowała się na
granicy miasta. Fundatorem jej był aptekarz a zarazem prezes Banku Ludowego w
Zwoleniu Józef Hipolit Zagrodzki, wykonawcą zaś kamieniarz radomski J. Staniszewski. Obok figury Matki Bożej stoi krzyż. W roku 2006 podczas nawiedzenia obrazu Matki Bożej Królowej Polski w miejsce starego krzyża został postawiony nowy krzyż misyjny. Na krzyżu zamieszczono metalową tabliczkę z napisem: 
Na rozwidleniu dróg do Kozienic i Czarnolasu od bardzo dawna
stał drewniany krzyż. Na początku lat
dziewięćdziesiątych na skutek wypadku drogowego został on zniszczony. W niedługim czasie mieszkańcy Strykowic Górnych
postanowili w tym miejscu postawić nowy krzyż. Część pieniędzy na jego wykonanie
ofiarowała kobieta, która uczestniczyła w tym wypadku. Nowy drewniany krzyż
wykonał Hieronim Marszałek. W 2005 r krzyż zamocowano na betonowym szczudle aby
zapobiec gniciu w części podziemnej.
Podczas II wojny światowej w miejscu gdzie krzyżują się
obecne ulice Kopernika i 11 Listopada był doły po glinie zwane potocznie
“gliniankami” 
Kapliczki Św. Jana Nepomucena zwykle stawiano nad brzegami
rzek i większych zbiorników wodnych. Taka kapliczka jest również w Policznie.
Pochodzi ona prawdopodobnie z XVIII w. W 1744 roku Hrabina Ewa Suchodolska
kasztelanowa Lubelska wielka orędowniczka kultu Św. Jana Nepomucena wybudowała drugi w tej miejscowości kościół
pod jego wezwaniem. Prawdopodobnie w tym samym czasie powstała ta kapliczka.
Koniec XX w nie był dla niej pomyślny bowiem została ona zniszczona podczas wypadku
drogowego. Jednak już w 2000 roku dzięki
staraniom proboszcza tutejszej parafii Ks. Mariana Miegonia jak również
mieszkańców Policzny odbudowano tę kapliczkę
